Sjock #46 Festival - Dag 3 Poeyelhei Gierle (10-07-2022) report & photo credits: Freddie info organisatie: Sjock © Rootsville 2022

Laatste dag van die hecktische 3-daages op Poeyelhei in Gierle. Door de leeftijd begint ook de vermoeidheid toe te nemen maar scheppen nog steeds hoge verwachtingen voor vandaag met bands als 'Social Distortion' en 'Jason Ringerberg'. Dus hop nog een laatste keer richting Gierle... De Masters of Ceremonies zijn nog steeds Frantic Frankie en Rafke.

Opener op de 'Open Air Stage' is weggelegd voor de Belgische punk van 'Mitraille'. Meteen deftige kost op het vroege middaguur. In 2018 stonden ze in het voorprogramma van de gargage punkers van 'Sons' en ook vandaag staan ze op dezelfde dag hier op 'Sjock' waardoor dit Antwerpse trio zichzelf de bekendste roadies van het land noemen.

Op enkele jaren tijd kwamen ze EP's uit te brengen met als laatste 'Schroothoofd', en dus zullen ze met nummers als 'Horse Paint' en 'The Low' ongetwijfeld iedereen hier op het relatief vroege uur komen wakker te schudden met hun aanstekelijke dynamiek. De koster aka deze 'Mitraille' heeft dus de klokken aan het luiden gebracht en zijn we zo klaar voor de rest van de dag.

Hierna is het al dadelijk prijs in de 'Titty Twister' met de 'Harvesters'. Ook dit is Belgisch en deze band mixt zowat alle stijlen samen tot een eigen sound. Onder hun songs krijgen we 'Wrecker's Delight' en 'Blondie Rumble'. Stevige sound met zelfs eentje waarvan de titel luid 'Hill Side Blues'.

Ook de volgende 'Pink Room' komt van eigen bodem en staan in de startblokken op de 'Open Air Stage'. Tijdens hun triomftocht doorheen de vuigere Gentse kroegen, kreeg Rodrigo Fuentealba Palavicino (Fifty Foot Combo, Manngold) Pink Room (zijnde frontman/bassist Bart Cocquyt, drummer Jelle Lefebvre en gitarist Glenn Janssens) in de gaten. Als producer van hun tweede album ‘Putain Royale’ een mix van Micha Volders draagt daar zeker ook toe bij- zorgt hij er voor dat een tweede album xact doet wat een tweede album moet doen: dubbel zo hard bevestigen, vetjes onderstrepen en de band een paar gewichtsklasse hoger tillen.

We verhuizen voor een eerste keer vandaag richting 'Bang Bang Stage' voor 'This Means War'. Met dit Belgische anarchistische viertal krijgen we al een voorsmaakje van hoe de bands hier hun grote broers van 'Social Distortion' komen te vereren. Deze punkers komen uit de buurt en wel specifiek uit Malle. Ze brengen een mix van stijlen waardoor ze ook hun eigen singature komen te brengen met songs als 'Sailing Anarchy' en 'Pressure'.

Martin en Flavia maken spit 'n' snarl garage rumble-meets-Phil Spector popen zo belanden we met dit duo in de 60-ties rock 'n roll. We denken dat je de meest authentieke op de jaren 60 geïnspireerde garagerock op aarde zult zien. Waarschijnlijk je nieuwe favoriete band als je ze eenmaal hebt gehoord... Vive Le Rock! The Courgettes.

Met 'The Boy I Love' brengen ze meteen de rauwe rock 'n roll uit de sixties naar boven. Een vintage sound die ze nog verder brengen met nummers als 'Trash Can Honey' en 'We're Gonna Die'. Boom it's Dynamite.

Met 'Sons' diepen we in het Belgisch patrimonium van de garage punk. De vaders van de bandleden waren met elkaar bevriend, waardoor voor de naam SONS ('zonen') is gekozen. De band was begin 2018 een van de drie eindwinnaars in de talentenwedstrijd 'de Nieuwe Lichting' van Studio Brussel. SONS was in 2018 te zien op diverse festivalpodia, waaronder Rock Werchter en sloot het jaar af met een uitverkochte clubtour. Op 19 april 2019 verscheen hun eerste LP “Family Dinner”.

De bezetting bestaat Robin Borghgraef - zang en gitaar, Jens De Ruyte - basgitaar en zang, Arno De Ruyte - gitaar en Thomas Pultyn - drums. Even tijd om een Maeske te drinken met de praeses van 'Gevarenwinkel'.

Met 'Belle Star & The Boot Jacks' op de nieuwkomers stage krijgen we een band die bijzonder knap in elkaar steekt. "Belle Starr & The Boot Jacks" leerden we voor het eerst kennen op "Goezot in 't Hofke" in 2018 en staan dit jaar ook op 'Turnhout Royal' . Toen nog als nieuwe band die nog uit de startblokken moest schieten. Ze bestonden destijds uit vier man maar is nu uitgegroeid tot vijf. De band bestaat nu uit Arianne Van Hasselt, Bouke Cools, Lajos Tauber, Dennis De Gier en Wim Geysels. In 2019 lieten ze terug van hen horen door het uitbrengen van de EP "On The BackPorch".

Drummer Dennis De Gier is zowat de ene overgebleven ziel die aan haar zijde staat sinds mijn eerste ontmoeting. Bijna 5 jaar later staan deze "Boot Jacks" er als een rots in de branding voor Belle Star. Lajos Tauber kennen we zo al enkel jaren en ook drummer Dennis De Gier is voor mij geen vreemde. De enige waarbij het de eerste kennismaking betreft is pedal-steel speler die ook aardig weg kan met de banjo.

Openers op de 'Bang Bang Stage' zijn "Gone Gone Gone" en "Got a Lot of Rhythm" en ritme heeft ze. Op "Gasoline" en het uit de EP komende "Don't Cross That Line" bewijst Lajos Tauber dat hij zowat alle stijlen in de muziek aan kan. "Honky Tonk"...je raad het al en zo gaan ze de honky-tonk tour op. Helaas is het mooie liedje afgelopen en zwaaien ze Sjock uit met "Dinner At Home".

The Bobby Lees is een hectische garagepunkband uit Woodstock, New York wiens geluid snel, fris, energiek en vol snotterig plezier is. Met een opzwepende houding en een precisieniveau dat past bij de tempo's zonder ze stijf te laten klinken, zal de Bobby Lees een verkwikkend debuut maken op onze heilige Sjock-grond. Een band die bewijst dat het loont om jong te denken met nummers als 'Drive' en 'Dig Your Hips'. Zeer energieke frontvrouw. De band bestaat uit zanger en gitarist Sam Quartin, bassist Kendall Wind, drummer Macky Bowman en gitarist Nick Casa. Hun debuutalbum, Beauty Pageant, werd uitgebracht in 2018.

Op de mainstage blijven we in België met 'Equal Idiots'. De band werd opgericht in 2012 en onderscheidt zich door een harde stijl van garage, met levendige live-optredens. In 2014 werd de  'EP'  Judas' Reincarnation-Loveless Love uitgebracht, met daarop de single Salmon Pink.  Dit duo bestaat uit Thibault Christiaensen – gitaar, vocals en Pieter Bruurs – drums, backingvocals. Met momenten wordt de vocals van Thibault zelfs overstemd door een massale meezang. Zelfs tijdens de afbraak werd 'You Never Walk Alone' van Gerry & The Pacemakers gretig meegezongen.

De legendarische "Lazy Cowgirls" zijn er misschien niet meer, maar hun oprichter, zanger en songwriter, Pat Todd, blijft vuile rock'n roll spelen. Het geluid dat Pat Todd & The Rankoutsiders maken is als de laatste 75 jaar rock 'n' roll blues, country punk en folk gecombineerd. Hun muziek is zowel jonger dan gisteren als ouder dan de heuvels. Eigenlijk is Pat Todd de meest oprechte rock-'n-roll-singer/songwriter ter wereld.

De groep werd opgericht door Pat Todd, de voormalige zanger van de punkrockband Lazy Cowgirls, nadat de Cowgirls in 2004 uit elkaar gingen. De vele aanhangers en/of fans voor de Bang Bang Stage typeert zowat het ganse weekend van deze 45ste editie van 'Sjock' en dat is een massale opkomst dat samen met het zonnige weekend ook zorgt voor een gemoedelijke sfeer. Vorig jaar brachten ze nog hun album 'There's Pretty Things in Palookaville' uit met daarop nummers als 'Way Deep In Your Heart' en 'Get Up On It'.

Mede door het wegvallen van 'The Sadies' kwamen zo ook deze 'Dawn Brothers' in beeld. Wat ook in beeld viel was de 'Wurlitzer' en daarmee wisten we op voorhand dat het wel eens anders zou gaan worden met deze uit Rotterdam afstammende band. Een band die rock 'n roll blend met blues en er zelfs een snuifje gospel durven in te verweven.

Hun debuut album 'Stayin' Out Late' uit 2017 werd zelfs geproduceerd door Mischa Den Haring en Pablo Van de Poel (T-99 en DeWolff). In hun eerste jaar speelden ze al meer dan 50 keer in zalen en op festivals in heel Nederland. 'In My Dreams' en 'Corners of My Mind' uit hun nieuwste album 'Dusk' worden hier zeer positief ontvangen in de 'Titty Twister'.

Op het grote podium staan we met de 'OSees' dan weer voor iets totaal anders. Gisteren stonden ze nog in 'De Paradiso' in Amsterdam en vandaag al op 'Sjock'. Deze formatie is een Amerikaanse rockband, opgericht in 1997 in San Francisco, Californië, maar nu gevestigd in de City of Angels. De band bestaat momenteel uit primaire songwriter en kernlid John Dwyer (zang, gitaar), Tim Hellman (bas), Dan Rincon (drums), Paul Quattrone (drums) en Tomas Dolas (keyboards). Het geluid van Osees omvat een breed scala aan rockgenres, waaronder garagerock uit de jaren 60 en psychedelische rock, punkrock, noiserock, artpunk en postpunk uit de jaren 80.

Het opvallende van deze 'OSees' is de frontale opstelling van tweed uit de kluiten gewassen 'Ludwigs' en dat zullen ze achteraan zelfs geweten hebben. Dit jaar werd het album 'A Soul Form' uitgebracht en de nummers als 'Too Late For Suicide' en 'Funaral Solution' galmen tot aan de eetstandjes.

Hucklebuckers...Fukkelhukkers...Hukkelfukkers, allée ambiance uit de Kempen. Vorige editie stonden ze nog als voorprogramma ingevuld voor 'CPE' bij Goezot. Geen pennenzakkenrock maar gewoon vetzakkenrock met een humoristisch tintje in verweven.

Voor diegene die rustig in de backstage zaten en zo maar de helft van deze 'Sjock' beleefden, voor die was het niets. Diegene die wel voor het ganse festival hier waren, die zaten met een immens probleem om toch maar even vooraan het podium te komen. Van wanneer jet het terrein van de 'Bang Bang Stage' kwam te betreden daar stond de file al in aangroei. Onmenselijk populair zijn deze Kempische binken.

Onbekwaam zijn ze zeker niet maar is wel één van hun ambiance brengende nummers. Nummers die hier door het lokale publiek uit volle borst worden meegezongen. Zestien jaar na hun opstanding uit de zandige grond der Kempense heuvelrug ontdekken Bor Van Soom en Pieter De Busser dat ze dan toch iets willen betekenen in de wereld. Uit dit eerste ruwe werk blijkt reeds hun eigenheid. Geen melige ballads of pop songs over sprookjesachtige liefde maar échte verhalen over échte mensen en problemen, gezongen in een échte taal: het Lichtaartse dialect.

Reeds vanaf deze eerste optredens beschikken zij, zoals nu nog steeds, over twee drummers: Leendert Embrechts en Tim Mertens. Later werd ook Jef Imants opgenomen in de groep als extra gitarist. Sindsdien werden er nieuwe nummers geschreven en opgenomen met als gevolg het uitbrengen van hun debuutalbum in 2008.

Mislukken staat niet in hun vocabulaire en wanneer ze met twee ludieke blazers er nog wat extra animo willen inbrengen is het hek hier van de dam. Toestanden zoals bij 'Fiesta' van de Pogues maken dat de weide hier in vuur en vlam wordt gezet. Hou de brandweer al maar klaar...Met 'Tettenzot' kan de pret hier niet meer op. Een terugkomer meer dan waard, zeker met een toemaatje als 'Sito Stick'.

Voor wie in een dipje zaten was de volgende The Jason Ringerberg Band (Can) in de 'Titty Twister' de perfecte remedie. Behalve dan diegene die enkel voor het hoofpodium hier waren om dan na 50 kiekjes er enkele te selecteren die konden voldoen aan de normen van een fotograaf. Na het schrijven en opnemen van Stand Tall in 2017-18, was Jason van plan om wat tijd vrij te maken na de muziek om me zich andere gebieden van mijn leven te concentreren. Stand Tall was zo'n mijlpaal voor deze Jason Ringerberg. Begin 2020 had hij nog wat nummers over die niet helemaal bij Stand Tall pasten. Tijdens de COVID-19-lockdown begonnen de liedjes uit te stromen en voelde hij zichzelf steeds enthousiaster en gedrevener worden om weer op te nemen.

Vanavond staat hij hier op het podium met 50% Seatsniffers en zo kan ook bij mij de pret niet meer op. Met aan zijn zijde Walter Broes en drummer Piet De Houwer weten we dat het een concertje zal worden met een plus. Opener 'Lost Highway' zit boordevol energie net als Jason zelve. Rootsrockers pur sang en dat laat zich vertalen in een overenthousiaste menigte hier in de 'Titty Twister'.

'Shotgun Blues' en 'Sweet Marie' en daarvoor had WB zijn Guild thuis gelaten en stond hij hier met een blinkende Strat' op het podium. Onwaarschijnlijk ook waar Jason Risenberg de enrgie blijft halen maar helaas moeten we door de 'regel van 3' ons al gaan opamken voor 'Agnostic Front'.

In het land waar éénoog koning is zag je het onheil al van ver aankomen. Agnostic Front is een Amerikaanse hardcore punkband die werd geformeerd in 1982 door Vinnie Stigma en Roger Miret. Al van bij het middaguur zate de heren al vlug aan de feestelijkheden iets waar ik als deskundige toen al kon over zeggen dat dit volledig fout zou gaan lopen.

Volledig opgedraaid begonnen die van 'Agnostic Front' er dan aan met hun 'Agostic Front Stomp' maar al heel vlug bij 'Ai Me Manera' liep het fout en werd wijselijk besloten de stekker bij Vinnie er uit te trekken. Voor de volle weide geen probleem maar persoonlijk vind ik het sneu voor het vele geld van Sjock. Persoonlijk vond ik het niet mijn ding die hardcore en besloot al voor de 'regel van 3' de frontstage te verlaten. Ah ja er waren er die nog een 100-tal foto's moesten nemen en zo dan weer de volgende nieuwkomer op de 'Bang Bang Stage' zouden missen. Om het in de woorden van hun numer te stellen My Life, My Way.

Die nieuwkomers waren 'Red Ray & The Reprobates'. Ook bij stelde ik vast dat er hoogtes en laagtes waren maar toch dermate goed dat de interesse werd getriggerd. Aangevoerd door een Geordie-hillbilly en mogelijk de gelukkigste leadgitarist ter wereld, heeft de band vakkundig de perfecte vocale harmonieën gearrangeerd samen met groovy, funky, bluesy baslijnen die deze band een echt eigentijds voordeel in hun genre geven.

Het enige euvel dat deze Red Ray moest overwinnen was het optreden na de locale 'Hukkelfukkers' en dat bleek geen sinecure te gaan worden. Toch zitten nummers als 'Scottish Power' en 'Space Junk' vol van passie en doen de twee blazers hun best om iedereen omver te blazen. Een band die ik in andere omstandigheden best nog eens wil beleven.

Een band die vervolgens ook het label 'Outstanding' zouden moeten worden opgespeld zijn de in de 'Titty Twister' aantredende 'The Vandoliers'. Vandoliers is een unieke band uit Texas, die de enorme en diverse muzikale identiteit van de Lone Star State distilleert tot een rauwe, halsbrekende sfeer die helemaal van hen is. Na een groot deel van de afgelopen drie jaar furieus muziek te hebben geschreven en opgenomen, is dit zestal uit Dallas-Fort Worth terug met 'The Vandoliers', een nieuw album dat bewijst dat deze rumoerige, onstuimige countrypunkers hechter, samenhangender en sonisch meeslepender zijn dan ooit.

Cowpunkers pur sang met de volle overgaven van een irish folk band en wat kan er dan nog fout gaan. Een bon,te bende oip het podium die dat nog verder uitstralen in nummers als 'Every Saturday Night' ook al waren we hier op Sjock reeds geevolueerd naar sunday. De inbreng van een fiddle met trompet maken het alleen nog maar ophitsender. 'Sixteen Years' en 'Wildflower' zijn van de nummers die je doen gaan houden van deze bonte bende en weerom een verademing hier in de 'Titty Twister'.

Zo zijn we plots toe aan de laatste band op de mainstage. Een aanvang als fotograaf die bijzonder chaotisch verliep en dit niet eens hoefde te zijn. Helaas is de collegialtieit in de 21ste eeuw niet meer diezelfde als pak weg 25 jaar geleden maar toen kwamen er veel nog niet eens aan te pas. Alexander zei ooit, alles voor mij en niets voor een ander en helaas werken de meesten nu zo. Gelukkig is er ook nog die Franstlige quote van 'Il Faut Rire avant d'être Hereu'x en dit is er ook eentje dat de tands des tijd heeft doorstaan. Het had best een nummer kunnen zijn van 'Les Négresses Vertes' van vrijdag maar die speelden helaas voor sommigen muziek.

Soit, we zijn toe gekomen op de afsluiter op de 'Open Air Stage' van deze 45ste editie van Sjock en dat doen ze hier in stijl met 'Social Distortion'. Ook stevig maar best verteerbaar en met een visie. Social Distortion (soms Social D genoemd) is een Amerikaanse punkband, opgericht te Orange County in 1978 door zanger en gitarist Mike Ness. De band bestaat tegenwoordig, naast Ness, uit slaggitarist Jonny Wickersham, basgitarist Brent Harding, drummer David Hidalgo Jr. en toetsenist David Kalish.

Bij wijlen zou jet het zelfs country met een dik punk randje kunnen noemen want deze band sluit al bijna gans hun verleden af met Johnny Cash's 'Ring Of Fire'. 'Road Zombie' is de instrumentale binnenkomer waarna Ness zijn (mond) bandana afneemt en begint met 'Bad Luck'. Een voor de derde keer dit weekend volgelopen weide kan genieten van 45 jaar muziek geschiedenis van 'Orange County'. Je zou kunnen stellen dat Springsteen hier met Mike Ness er een punk broertje bij heeft. Of visa versa.

Genieten à volenté kan nog met nummers als 'Born To Follow' en 'Machine Gun Blues' of wat gezegd van 'don't Drag Me Down'. Nummers die ze hier allemaal zonder moeite en verstaanbaar kunnen meezingen. 'Sjock 45' werd zo een editie om u tegen te zeggen met drie zeer verschillende afsluiters die behoorlijk wat volk op de been wisten te krijgen en daar kon Van Morrison op Jazz Gent zelfs niets tegen inbrengen. Top en dit nog onder massal wat afzeggingen wat nogmaals bewijst hoe professioneel ze hier met de druk kunnen omspringen. Om met de woorden van Social Distortion te eindigen...Sjock it's a Knockout...allée toch voor zij die ook de 'Titty Twister' en 'Bang Bang Stage' hebben bezocht want Sjock is en blijft een totaal event.

Liefde is...samen een Maeske drinken


Jong geleerd is oud gedaan.

die hard Sjockers

Peter Rolmo's Roots Rock aan het werk?

GAME OVER!